Lieve dames,
Een paar jaar geleden kocht ik een witte tafel op Marktplaats.
Ik had een wensenlijstje: het moest een uitschuifbare tafel zijn, handig voor wanneer er meer mensen komen. Ik had best wat voorwerk gedaan en was al meerdere keren wezen kijken naar diverse exemplaren. Ik wilde het liefst een witte tafel en omdat die schaars waren had ik bedacht dat ik de tafel wel zelf wit zou verven. Kortom er zou wat werk aanzitten, maar dat had ik er graag voorover want ik wilde binnen een budget blijven. De plaatjes van de geadverteerde tafels waren over het algemeen mooier dan de werkelijkheid: hij was lomper, had waterschade, was tóch te breed, het hout bleek nep te zijn, er zaten meer beschadigingen op dan vermeld. Hoewel ik geen haast had, reed ik in een paar maanden toch heel wat kilometers en bracht ik tijd door op de Marktplaatsapp.
Op een mooie zaterdag vond ik dan toch een witte tafel….hé hé…mijn geduld werd beloond, ik voelde me blij en heb meteen gereageerd. Dit was mooi! Binnen mijn budget, de juiste maat en ik kon hem ’s avonds ophalen. Dus vervoer geregeld. Net voordat ik weg zou rijden kreeg ik een appje dat er die dag, bij het verhuizen, wat met de tafel was gebeurd. Er was een kras in de tafel gekomen en die had ze weggewerkt met verf, of ik ‘em nog wilde hebben? Tja…wat moest ik doen? Ik zat al bijna in de auto, was het beu om nog langer te zoeken. Mijn gedachten gingen snel en deze kwam voorbij: “hoe erg kon het nou eigenlijk zijn?” Ik zou toch even gaan kijken, bovendien zou ze bijna de helft van de prijs af doen. Je voelt’em al aan…. in het schemerdonker kon ik het verschil niet zien tussen de originele staat van de tafel en de geverfde delen en besloot, na enige twijfel, te tafel TOCH te kopen. Ik was moe en het zat om nog verder te zoeken, steeds te gaan kijken, vervoer te regelen. Het resultaat? De volgende dag zag ik wat voor miskoop ik had gedaan. Ja, het was een witte uitschuifbare tafel met de juiste maten, maar meer ook niet. De volgende 2 jaar heb ik me vaak dag afgevraagd waarom ik niet nog even verder gezocht had. Meer vertrouwen dat de juiste tafel echt wel zou opduiken. Aan de andere kant zette ik daar andere gedachten tegenover: take your loss, het is een tafel en hij is wit en handig. Dus zette ik me zo goed en kwaad over de mankementen heen en elke keer dacht ik: “als ik er iets op zet dan zie je het niet”, “wie hard loopt ziet het niet” en “eigen moet er niet naar kijken.”
Hoe vaak heb jij al gesetteld met iets of iemand wat mooi leek maar eigenlijk niet aan je wensen voldeed?
In dit voorbeeld, gaat het ‘maar’ om een 2e hands tafel maar hoe vaak doen we water bij de wijn als het gaat om een levenspartner?
De vijf overeenkomsten:
- Blijkbaar heb ik teveel eisen.
- Niemand is perfect (ik ook niet).
- Ik wil niet nog langer zoeken, hoe lang gaat het nog duren?
- Als het niet helemaal klopt dan ‘verf’ ik er wel overheen, m.a.w. ik doe alsof maar eigenlijk weet ik dat dit ‘em niet is.
- De signalen vooraf, tijdens en na je dates negeren.
Mijn tip bij het daten?
- Weten wat je wilt en vertrouwen dat je hem gaat vinden.
- Tussen het zoeken door goed voor jezelf zorgen.
- De humor inzien van je gedachten.
- Niet alles geloven wat je denkt.
- Je ogen open houden óók tijdens het zoenen en werk aan je uithoudingsvermogen totdat je the right one tegenkomt…
Succes!